Een jaar geleden, toen wij op vakantie waren met Daan en Makkie, zei ik stoer, tijdens een spelletje regenwormen met bier, dat ik volgend jaar de Alpe d'Huez op ga wandelen voor mijn 5 jaar geleden overleden en zwaar gemiste zus. Daantje zei direct; ik ga ook mee die Berg op. Het idee was geboren en ik had mezelf dit keer voorgenomen het niet dood te laten bloeden. Thuisgekomen vertelden wij ons idee aan anderen. Linda, John, Xando en Jilhany sloten zich aan bij Daan en mij. Nummer 7, Jan Willem, sloot zich aan na een facking slecht bericht te hebben gekregen. Hij kreeg te horen dat hij kanker had en moest een moeilijk traject in. Toen hij hoorde van ons idee zei hij mee te willen en dat het zijn doel zou worden om die Alpe over een jaar te overwinnen. Net als zijn darmkanker. Het inschrijven was snel gerealiseerd en nu moesten we aan de bak om donaties te scoren, slaapplaatsen in de buurt van de Alpe d'Huez te regelen maar vooral ook te gaan trainen.

We schreven ons in als team en noemden ons ...

"DE BERGTOPPERS".

Terwijl Jantje zijn zware traject inging van bestraling en chemo begonnen wij met onze looptrainingen. Elke dinsdag liepen wij zoveel als iedereen kon gezamelijk een aantal kilometers. Verder moest je voor jezelf bepalen of je nog meer ging trainen in de week. De ene deed dit in een sportschool en de ander ging zelf extra looptraining doen. Er was er ook één die zijn conditie opbouwde tijdens het voetballen op zaterdag.

De komende maanden stroomden de donaties binnen bij iedereen maar zeker bij Jan Willem. Die kent namelijk heel de amateur voetbal wereld en was groot nieuws door zijn kanker ziekte. Niemand maar dan ook niemand wilde het geloven dat hij kanker in zijn lichaam had. Elke krant in de omgeving wilde hem interviewen. Alle aandacht deed hem goed en maakte hem ook sterker om van de kanker te winnen. En na alle bestralingen en chemokuren kwam het goede nieuws dat de tumor in zijn darm zo goed als weg was. Als voorzorg hadden ze het stuk aangetaste darm alsnog operatief verwijderd. Ik schrijf dit ff zo op alsof het lijkt dat dit alles in één week was gebeurd maar in werkelijkheid duurde dit ruim 10 maanden. En zoals elke ex-kankerpatiënt weet blijf je dan nog jaren onder controle en wordt de kanker in je hoofd de baas. Des te meer respect dat Jantje die ploert van een Berg gaat beklimmen.

De dag van vertrek kwam steeds dichterbij en iedereen was er ook wel aan toe om naar de Alpe d'Huez te gaan. We hadden besloten om er in 2 dagen naartoe te rijden en namen een overnachting in Nancy. Bij aankomst in het IBIS Budget Hotel en het zien van de kamer nam direct mijn smetvrees de regie over van mij. Ik besloot om de nacht in de auto door te brengen. Na ongeveer 2 uurtjes geslapen te hebben werd ik wakker van vrouwen stemmen. Plotseling stond er een moslima door mijn voorruit te kijken. Ze schrok zo erg dat ze met haar hand voor haar open mond en grote verschrikte ogen snel wegliep. Dacht ze dat er een lijk lag of? ... we zullen het nooit te weten komen.

Ik lag de rest van de nacht wakker in afwachting van nog meer gekke dingen. Gelukkig gebeurde er voor de rest niks geks meer. De volgende dag vertrokken we naar ons gehuurde huis waar we de 4 komende dagen zouden verblijven.Bij aankomst gingen Xan en Jilhany de bus lossen, de dames de bedden opmaken en reden Rene, Makkie, John, Jantje en ik via de achterkant de Alpe d'Huez op om onze startbewijzen boven op te halen. Wat een gezellige drukte was het daar. Ook werd er nog volop opgebouwd. Toen we onze start bewijzen hadden gescoord moesten we dit ff vieren met een lekker koud biertje.

Toen we terugkwamen in ons huis zagen we dat het was voorzien van alle gemakken. In het filmpje hieronder kan je zien hoe het hele huis eruit ziet.

Toen iedereen zijn koffer had uitgepakt en zich had opgefrist was het tijd voor een drankje op het zonnige terras. Genieten van de rust, het uitzicht, een zacht achtergrond muziekje en voor de rest ... ff helemaal niets.

En toen was het alweer tijd voor het avondeten. Er stond overheerlijke gesponserde shoarma op het menu. Iedereen had honger want het was binnen no time naar binnen gewerkt. We namen nog één afzakkertje op het terras, of waren het er nou meer, voordat we aftaaiden naar onze kamers. Tijdens het afzakkertje had John nog een presentje van het thuisfront meegekregen voor ons allemaal. Ook zat er een kaart met tekst bij. Superbedankt Nienke, Lisanne en Ireen.

En toen stond Lin op en had ook nog wat uit te delen. Iedereen kreeg van haar een gelukspoppetje om met zich mee te dragen de Berg op. Verder had ze voor mij ook nog wat. Na het uitgepakt te hebben bleek het een anti smetvrees overall te zijn. Had ik hem maar een dag eerder gehad op die vieze smerige kamer in Nancy. In dit huis was het niet nodig. Uiteraard moest ik hem wel passen die bedwants vrije overall.

Hierna gingen de meesten, gesloopt van het rijden, naar hun kamer om heerlijk te gaan slapen.

Na een lekker ontbijtje gingen we met zijn allen naar het startpunt om de kaarsen te kopen voor diegene die we zo missen. Deze kaarsen kon je versieren met een persoonlijke boodschap. Dit was weer even een tranentrekker voor de meesten van ons. Namens de vreetclub hebben we er eentje voor onze Henkie neergezet die zo vreselijk gemist wordt door ons allemaal.

Niet alleen voor Henkie hadden we een kaars gekocht maar ook voor mijn zus, schoonmoeder, Tante en Oom. En uiteraard voor alle donateurs die we bedankten voor hun gedoneerde bedragen. Later hoorden we dat er ruim 9000 kaarsen waren verkocht à 6 euro per stuk. Het kon niet anders dan dat dit er prachtig uit zou zien langs de route. Vooral toen het nog donker was.

Nadat we de kaarsen gekocht en versierd hadden gingen we naar het dorpje om wat te eten en te drinken. Helaas is dat met een grote groep niet makkelijk. Er was dan ook nergens plek te vinden dus zat er niks anders op om in ons huisje wat te gaan eten en drinken. De lunch bestond uit kippen ragout, tomaten of kippen soep en broodjes knakworst. Ook lekker toch.

In de middag gingen de heren naar het meer beneden om te kijken of er te zwemmen viel in het water wat van de bergen afkwam. Terwijl Xan en Jilhany heel stoer er in liepen hield ik het bij mijn grote teen. Niet normaal zo koud. Dan maar naar Rene en Makkie gelopen die al de omgeving aan het verkennen waren. En hoe oud we ook zijn de hangbrug waar we overheen moesten wilden we aan het wiebelen krijgen.

Na nog ff een stukje gewandeld te hebben, stenen het water in te hebben gegooid hoorden we ineens de bel klingelen. Het avondeten was klaar en we moesten snel naar huis komen. Lin bleef net zolang klingelen totdat de laatste binnen was.

Omdat morgen de dag was om de Alpe d'Huez op te lopen hadden de dames een licht verteerbare maaltijd gemaakt. Op het menu stonden twee soorten pasta's. Spaghetti en Macaroni.

De meesten van de lopers hadden zich voorgenomen om geen alcohol meer te nuttigen na het avondeten i.v.m. goed geconserveerd aan de start te staan. Maar waar deze groep om bekend staat toonden ze deze avond weer. Ze hadden geen ruggengraat. Er werd volop ge-èèn-en-dertigd met een klein drankje erbij. Gelukkig waren de meeste van de lopers verstandig en zochten op een redelijke tijd hun bed op.

Eindelijk was het donderdag 6 juni. De dag der dagen van het jaar 2024. John en ik waren zoals normaal al heel vroeg wakker. Gedouched en aangekleed in het Alpe d'Huzes tenue stonden we al rond half 5 te trappelen. Rond een uur of 6 kwamen Daan en Linda zich ook aansluiten om mee te trappelen. De laatste drie, Jantje, Jilhany en Xando, kwamen rond half 7 beneden. We moesten nu snel een licht ontbijtje verorberen. De buiktassen en rugtassen hadden we de avond ervoor al ingepakt. Toen de vier supporters, Makkie, Oriana, Karina en Reneetje, ook klaar waren gingen we op pad om ons naar de start te begeven. Bij de start stonden Sean en Joey klaar om zich met de 4 andere supporters via een bus en 3x een kabelbaan naar boven te begeven. Hun zouden ons dan inhalen als wij over de finish komen.

Wij begaven ons intussen naar de start. Hier was het een drukte van jewelste. Wielrenners en lopers verzamelden zich om te starten. Sommigen van de wielrenners deden dit al voor de tweede of zelfs voor een derde keer. Superveel respect voor hun allemaal. Na een kopje bouillon besloten wij om te starten. Onze wandeling kan je zien in onderstaande filmpje.

Wat een beleving, wat een dag, wat een doorzetters, wat een prachtige berg, wat een fantastische supporters, wat een schitterende organisatie, wat een mooie lieve vrijwilligers en wat een mooie tijd die we hebben gelopen.

Na de emotionele finish werden we opgevangen door onze supporters en verwent met een koud Heineken biertje. Na alle bouillon en water smaakte hij dubbel zo lekker. Helaas voor alles en iedereen sloeg, na een uur, het weer helemaal om. We begaven ons snel naar de kabelbaan maar ook die hadden ze stilgezet. We moesten dus schuilen en wachten in een soort of feesttent. Om het wachten te verzachten zongen we onder het genot van een groot glas bier uit volle borst mee met de muziek.

Na een uur of drie ging de kabelbaan weer draaien en konden we weer op weg naar ons huisje. Er waren er in iedergeval twee blij.

Terug in ons huisje doken de verkleumde lopers, voor het avondeten, nog even snel onder een warme douche. Deze avond stond er Grieks op het menu en daar hoort natuurlijk ook Griekse muziek bij.

Na het heerlijke Griekse eten, het afruimen en de koffie was het tijd voor chillen. Iedereen deed dit op zijn eigen manier. De ene ging buiten op het terras wat drinken, sommigen gingen één en dertigen en er waren er ook een paar zo gesloopt dat ze gingen slapen.

De volgende ochtend werd je boterham tijdens het ontbijt versierd met een gebakken ei gemaakt door Reneetje. Het was de laatste volle dag dus we moesten proberen alles op te maken. Ook de vele eieren die er nog stonden.

Na het ontbijt besloten we nog één keer de Alpe d'Huez op te gaan. Niet met de benenwagen maar met de auto's. Tijdens de rit naar boven zaten alle Bergtoppers met open mond te kijken wat ze die dag ervoor gepresteerd hadden. Toen hadden we al respect voor de Berg maar nu was het respect gegroeid naar 2.0. Hieronder zie je de rit naar boven in 25 seconden gefilmd.

Na boven op de Berg bij de Indiaan een lekkere snack te hebben gegeten zijn we weer naar ons huis gereden. De koffers werden weer ingepakt door de dames terwijl de heren een lekker drankje nuttigen op het terras. Omdat we de volgende dag vroeg gingen rijden werd het de rest van de vrijdag een chill dag.

Wij willen nogmaals al onze donateurs bedanken die aan de Bergtoppers hebben gedoneerd. Het bedrag wat er door jullie is gedoneerd aan de Bergtoppers zie je hieronder staan.

Hieronder staat het bedrag wat er t/m 6 juni in totaal is opgehaald voor het kankeronderzoek.