Afgelopen zaterdag 16 september stond alweer de 3de wedstrijd gepland. Wederom een zonovergoten dag met temperaturen die de gemiddelde ouwe knar van 7x7 niet liet uitdrogen. Eelco stuurde vrijdag al, vanuit zijn vakantieparadijs op KOS, de opstelling door. Het was voor de meesten van ons wel duidelijk dat onze meesterindeler één fust bieros teveel op had. Hij bevestigde dit door, samen met zijn indeling, een foto mee te sturen.

In een speciale nieuwsuitzending vertelde de burgemeester van KOS, Nikos Bierisopopkos, dat de eilandkas weer aardig gevuld was en roemde het drankgebruik van het gezin Eijkman. Verder zei hij dat ze hierdoor de volgende boot met vluchtelingen zelf konden opvangen en niet hoefden door te sturen naar Nederland. Toch nog ergens goed voor dat zuipen van familie Eijkman. Uiteraard hopen wij en Geert dat de Eijk man en de Eijkvrouwtjes nog een bootje bij elkaar drinken en zodoende in 10 dagen vakantie het vluchtelingenprobleem van Geert oplossen.

Ik stortte mij intussen op de doorgestuurde indeling van Eelkos. Het was een puzzel om eruit te komen maar uiteindelijk was het mij gelukt.

In het rode shirt pasten vandaag:

Bontje, Rod, Knip, Chrisje, Fliep, Mies en Cuup

Het witte shirt werd gevuld door:

Jantje, Wimpie, Sergio, Lam, Ronnie M., Ron B., Marek en Hansje

Toen ik zaterdagochtend wakker werd ging er maar één ding door mijn hoofd en dat was; hoe the fuck gaan we dat op papier sterke rode team verslaan vandaag. Ik wilde koste wat kost ook een keer als winnaar op de foto staan. Ik gooide, onbedoeld maar op waarheid berust, nog een opmerkingkje onze app op om wat onrust te creëren in het rode team. Ik noemde Bontje de zwakste schakel van rood. Onze " ik kom wanneer jullie me nodig hebben" keeper bleek hier niet van gediend te zijn. Bij aankomst in de kleedkamer kreeg iedereen een hand en ik kreeg, met een sierlijke worp, zijn voetbaltas op mijn blote gouden rechtervoet gegooid. Terwijl ik vloekend en hinkelend op mijn linkerbeen mijn rechtervoet probeerde te masseren ging meneer de belasting inspecteur stoïcijns zich omkleden zonder nog maar enig woord te zeggen. De toon was gezet.

Wanneer de dames van de Red Leeuwinnen thuis spelen dan worden wij op onze "catwalk" naar veldje vier altijd begeleid door hun gebrul en gefluit. Waarom het andersom altijd gepaard gaat met, boze gezichten, me too gedoe en rechtszaken is mij een raadsel. Wij vinden het gewoon leuk en sommigen van ons gaan ook ineens rechtlopen. Aangekomen bij veldje 4 moeten we ze dan wel weer helpen om de stoeprand op te komen.

Deze zaterdag was zo'n zaterdag. De rooie dames knuppelden thuis. Wij weten dan dat onze kalende hoofden het mikpunt is wanneer hun aan slag zijn. En geloof mij er zijn er al heel veel die heel ver kunnen slaan. Voor ons is het dan verstandig om het veldje nog meer naar de Beatrixlaan te verplaatsen. 

Eindelijk kon de wedstrijd beginnen. Wit startte met 8 man tegen 7 rooien. Wit nam direct het initiatief onder aanvoering van, de altijd iedereen op de juiste plaats zettende, Ron Bentvelzen. Na ongeveer een minuut of vijf scoorde rood uit het niets de 1-0. Ik dacht gelijk; daar gaan we weer. Maar toen stond onze Jantje op en dirigeerde ons vanuit achteruit naar voren toe en vica versa. Rood wist niet wat hun overkwam. Met werkelijk fantastisch spel en een tactisch zeer hoog niveau walsden de Witten over de Rooien heen. Ze begonnen steeds meer te klagen over dat hun er maar 7 hebben en wij er 8 hadden. Hun spel werd ook groffer maar dit deerde wit niet. Ook de doelpunten die werden gescoord waren van pure schoonheid. Zelfs een afzwaaier van mij die bedoeld was voor de verre hoek werd door Wimpie beoordeeld als een schitterende voorzet. Hij tikte hem er dan ook simpel maar uitermate beheerst in. Bontje bleek dus toch de zwakste schakel te zijn. En toen sloeg het noodlot toe. Vlak voor de rust wilde de heer Bentvelzen een Ibrahimovicie nadoen. Het lukte hem om het hele rode team te omspelen maar bij de laatste passeerbeweging bleek zijn hamstring het genoeg te vinden. Waar Ibrahimovic zijn aktie afmaakte met een doelpunt moest een andere Witte het afmaken voor Ron B.. Ik werd tijdens het schrijven van dit verslag gebeld door de altijd kritische supporters van 7x7 uit de planetenflats. Die beoordeelden de aktie van Bentvelzen als een hele matige passeer aktie en niet de boeken ingaat als een Ibrahimovicie. De ruststand was 4-1 voor Wit maar moesten het in de tweede helft doen zonder Ron B.. Bontje riep het rode team bij elkaar en vertelde hun dat Wit zonder Bentvelzen geen reet voorstelde. Dit moest ik trouwens onder bedreiging van Ron B. in het verslag schrijven. 

Bontje kreeg gelijk. Nadat Wit gelukkig nog ff de 5-1 had gescoord werden ze de rest van de tweede helft naar achteren gedrukt. Rood zocht vol de aanval maar de Witte handbal muur was maar moeilijk te breken. Ook bleek Jantje de geest van de bolle uit Zwolle op bezoek te hebben. Waar rood ook op richtte daar stond onze Jantje. Rood bleef maar beuken op de witte muur en kon deze alleen maar slechten met afstandsschoten. Het werd 5-2, 5-3 en ook nog 5-4. Terwijl je de chagrijnige koppen van Rood zag veranderen in lachebekkies zag ik mijn foto van het winnende team aan mijn neus voorbij gaan. Maar toen riep Ries die vandaag Telle verving; nog 3 minuten mannuh! Wit moest nog even 3 minuten hun longen uit hun lijf verdedigen en samen met Vadertje tijd lukte dit. Wit had gewonnen deze zaterdag. De foto werd gemaakt door Ries omdat het hele rode team als slechte verliezers langs de kant uitgeput in de schaduw lagen en verdomde om de foto te maken. 

Na een ereronde langs de lege planetenflatsbalkons en de knuppelende dames, die overigens ook wonnen, smaakte het biertje wel heel erg lekker.

Heren bedankt voor weer een geslaagde zaterdag.