Na twee zaterdagen niet te hebben gevoetbald besloten deze oude honden toch weer een keer te gaan voetballen. Er zouden volgens Wimpie, over de hele dag gezien, maar 9 milimetertjes regen gaan vallen.

Uit Wimpie zijn meegestuurde foto kon je ook zien dat we dit keer niet onze kale koppen hoefden in te smeren. Zelfs niet met factor -10. En de enige die last had van de wind was Hansje. De rest is orkaan bestendig geboren. Vanaf het moment dat Wimpie de foto doorgezonden had kwam het met bakken uit de lucht. 9 mm ... tuurlijk.

Deze zaterdag was het ook weer raak wat betreft de indeling maken. Nadat Jantje vrijdag nacht was geland uit het warme Spanje en het met ruim 20 graden minder moest doen hier kon hij niet anders dan afzeggen. Toen Hansje aanbood om te gaan keepen gingen Rod en Mullens ineens klagen over kleine pijntjes en wilden misschien ook wel keepen. Om van het keepers gezeur af te zijn werd er over de app gevraagd of Bontje nog wilde keepen maar die had naar een beter weerbericht gekeken en zei dan ook nee. Uiteindelijk wist Hansje zijn plek op te eisen in het goal en beloofden Rod en Mul niet meer te klagen over hun pijntjes en te gaan voetballen. Nu kon Eelco zijn indeling eindelijk maken. Of toch niet? Plots ging de kleedkamer deur open. Onder de zwarte jas met ingebouwde Zuidwester bleek Gro te zitten.

Gro die al weken in een beschonken toestand leeft zou deze zaterdag op pad gaan met Knip en hun ega's. Daar Knip weer iedereen had liggen aflebberen op Gro zijn verjaardagsfeestje had hij corona opgelopen. Dus dacht Gro dan ga ik toch maar ff een balletje trappen maar vergat zijn rode kruis te veranderen naar een groen vinkje in de afspreek app. Maar goed ... Eelco kon nu eindelijk zijn indeling maken. Zie hieronder de definitieve indeling.

Het omkleedfeest gebeurde dit keer in kleedkamer 8. Ik hou mijn hart vast als er straks ook nog mantelzorgers bij komen want dan zullen we toch echt per dikhuid moeten gaan omkleden. Tijdens het omkleden hoorde ik ook iemand over dik praten. Het bleek te gaan om de Haagse Courant. De krantenbezorger moest namelijk aanbellen om de krant te bezorgen. De krant was te dik voor de brievenbus zei de bezorger. Tijdens het openslaan van de krant bleek er een interview in te staan met Jan Willem. Mocht je die gemist hebben dan kan je, als je hele goede ogen hebt, hem hieronder lezen.

Iedereen deed bewust rustig aan met omkleden om het naar buiten gaan zolang mogelijk uit te stellen. Het geluid van de 9 mm vallende regen op het dak was overweldigend. Maar we moesten een keer naar buiten. En juist nu hadden we de warme aanmoedigingen nodig van de dames knuppellaarsters. Maar ook hun hadden waarschijnlijk een ander weerbericht gezien dan die van Wimpie. De weg naar veld 4 bleek een natte ijskoude lijdensweg te worden. Bij de eerste stap naar buiten leek het wel of iemand een emmer boven op de deur had gezet. Binnen nul komma nul nul nul één seconde was je zeiknat. 9 mm ... my ass. Tijdens mijn road to veldje vier werd de 9 mm van Wimpie in mijn hoofd omgezet naar een 9 mm doorgeladen pistool. Aangekomen op veldje vier was het aangezicht van de grasmat diep triest.

Dit veld was aan het knokken tegen de verdrinkingsdood. Mocht ze het toch nog overleven dan zou ze uiteindelijk sterven onder ons gewicht.

R.I.P. veldje 4

Na een lange kouding-up mocht Wit de wedstrijd beginnen aan de bal. Met één man meer dachten we wel ff Rood vast te zetten. Niks was minder waar. Binnen 2 aanvallen stond Wit met 2-0 achter. De bijna altijd aanwezige Lam eiste deze zaterdag de hoofdrol op. Normaal komt hij alleen maar in de opstelling voor en lees je nooit wat over hem in mijn verhaal. Buiten die ene keer dan dat hij mijn kleine Hansje vanaf 30 cm uit mijn broek schoot. Dit keer stuurde hij mij twee keer de verkeerde hoek in. Zijn eerste doelpunt was werkelijk weergaloos. Achter zijn standbeen, volgens doktoren niet mogelijk met zijn bouw, verraste hij en zijn directe Witte tegenstander en mij. Zijn tweede doelpunt was zelfs nog verrassender. Met al zijn krachten sprong hij zijn overgewicht de lucht in en plaatste de bal koppend, als Ruud Geels, Lam hebben zijn ziel, in de hoek. Ongeloof over het hele veld want hij kan namelijk niet eens koppen. Meneer Bentvelzen kwam naar mij toe en zei dat hij het lek had gevonden. Dat lek zou niet de regen stoppen maar wel de Rode doelpunten. Ron sommerde mij om mijn bril af te doen. Zo en nu ga je wat tegenhouden zei hij op een strenge duidelijke dwingende toon. En waarachtig ... na 10 minuten dubbel kijken en nog 2 keer te hebben moeten vissen kwam mijn zicht terug en ging er geen bal meer in. Terwijl Wit niet eens beter was dan Rood waren ze wel veel effectiever met het afmaken. Aan de andere kant hield Hansje op zijn Zwarte Panter achtige manier zijn doel schoon. Met de priemende ogen van Bentvelzen op mij gericht durfde ik ze niet eens meer door te laten. Uiteindelijk was het Eelco die de handdoek gooide en met al zijn koude kilo's de wedstrijd beëindigde. Wit zegevierde met 7-4. De foto werd dit keer in de kleedkamer gemaakt want er was geen supporter langs de lijn te vinden die hem kon maken.

De derde helft bestaat bij ons uit bier, nog meer bier, sterke drank en een vette hap. Dit alles verzorgd door onze nieuwe speler van volgend seizoen Wim Bijsterveld. Het was dan ook schrikken toen hij met het eerste schaaltje hapjes binnen kwam. Waar iedereen zat te snakken naar een gloeiend hete bitterbal zijn koude lichaam in te gooien kwam hij hiermee binnen. En bedankt Per.

Gelukkig maakte hij het heel snel goed en kwam vier biertjes later met de warme schaal binnen. Ook bedankt Per.

Het verhaal achter onderstaande foto. Eelco komt al zolang ik hem ken, en neem van mij aan dat is lang, met een KONMAR boodschappentas als voetbaltas naar de voetbal. Chrisje proberen we nog steeds uit te leggen dat de KONMAR ook een supermarkt keten was net als zijn huidige werkgever. Die tas is ruim 25 jaar oud en misschien nog wel ouder. Na een lange hete douchebeurt ging hij zich afdrogen. Hij toverde deze handdoek uit zijn KONMAR boodschappentas. Dit is de handdoek waar hij ingewikkeld werd door de vroedvrouw voordat hij liefdevol bij zijn moeder werd gelegd. Maar het verhaal werd nog gekker. Waar iedereen zijn doopjurk van doop naar doop doorgaf blijkt de familie Eijkman dit met de geboortehanddoek te hebben gedaan. Dus Isa en Evy werden, ik hoop niet door dezelfde vroedvrouw als Eel, ook ingewikkeld in deze handdoek en ook liefdevol door haar bij hun moeder Edith neergelegd.

Lieve handdoek ... op naar Eelco en Edith hun eerste kleinkind.

Gasten ... iedereen bedankt voor deze supergezellige koude en natte zaterdag.