In mijn tijd moest je nog je dienstplicht vervullen. Dit betekende dat ik een kleine 2 jaar als militair door het leven moest. Daar ik heel graag geld wilde verdienen met een goede leuke baan heb ik mij direct aangemeld om deze verplichte militaire plicht zo snel als mogelijk te kunnen vervullen. Één voordeel was dat ik de komende 2 jaar doordeweeks uit huis was en van mijn agressieve dronken *verwekkers* af was. Ik werd na een keuring uiteindelijk gelegerd in het altijd mooie katholieke Ede. Het onderdeel waar ik terechtkwam was de Lichte Luchtdoel Artillerie. Bij een eventuele oorlog moesten wij straaljagers en helikopters uit de lucht schieten. Op de eerste schietoefening werd ons al duidelijk gemaakt dat wij, als bataljon, het niet lang zouden overleven. Het werden uiteindelijk twee mooie, leuke, gezellige maar ook zinloze jaren in het, niet normaal, saaie Ede.

In het begin van mijn diensttijd werd aan ons gevraagd of iemand de manschappenbar wilde beheren. Ik had al met 2 andere gasten een goed contact en wij besloten na een kort overleg het te gaan doen. De bedoeling was om in de vrije avonduren de manschappen te vermaken in de bar. Hoe? ... dat mochten we helemaal zelf invullen. De enige verplichting was dat we 80% van CADI af moesten nemen. Zeg maar de AH van de militairen. De rest mochten we bestellen waar we maar wilden. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Voor werkelijk de mooiste, lees goedkoopste, prijzen kochten we van alles in en verkochten het voor het dubbele. Dart, Poker, Klaverjas en Pornofilm avonden sloegen altijd in als een bom. En wij verdienden bakken met geld en die 2 jaren vlogen voorbij. 

Foo Fighters 

times like these

Uiteraard moesten we overdag oefenen oefenen en nog eens oefenen. Marcheren, droppingen, schieten met Fal en Mag, handgranaat gooien, gasmasker en nog veel meer. Ik zal hieronder een aantal anekdotes vertellen van de verschillende oefeningen die ik heb meegemaakt.

Zo moesten we op een dag naar een schietbaan waar we gingen schieten met de Fal en de Mag. Maar we begonnen deze dag met handgranaat werpen. Je moest de handgranaat zo ver als mogelijk over een muur werpen en dan niet vergeten te bukken. Sommigen hadden niet door dat er boven het gooigedeelte een schuin afdak hing. Één van onze jongens gooide niet zoals het uitgelegd was. De handgranaat kwam tegen de schuine afdak en belande vlak achter de muur. Gelukkig want de knal was tiefushard. Hierna gingen we met de Mag, een mitrailleur, schieten. Wie met dat zware kloteapparaat het beste schoot moest de rest van zijn diensttijd voor dat ding zorgen. Één keer raden ... yep ... het werd Hansje. Ondanks dat ik bij de eerste salvo vol dat ding op mijn bek kreeg, veel bloed en een giga dikke lip, bleek later dat ik het beste had gescoord. Toch was ik wel een beetje trots maar dat trotse gevoel was ik tijdens de oefeningen en de schoonmaak heel snel kwijt. Wat was dat teringding zwaar en een hel om schoon te maken. Als laatste moesten we met de Fal schieten. We moesten een heel stuk door een bos lopen waar we uiteindelijk stopten bij een al kapot geschoten tank. Ik moest op een verhoging staan waar je een granaat over je Fal geschoven kreeg. Door een soort Rambo figuur werd je verteldt wat je moest doen. Je schrap zetten, richten op de tank en schieten. Niet moeilijk toch zou je zeggen. Niet dus ... de terugslag was zo groot dat Hansje zich schrap kon zetten wat ie wilde maar toch een meter of 10 naar achter werd geslingerd. Die Rambo lachtte zich gek maar zag verbaasd en met open mond mijn granaat gewoon die tank raken. Makkie ... of zou het in oorlogstijd anders zijn?

Billy Joel 

goodnight saigon 

Ook moesten we op wacht lopen bij de poort van de kazerne. Hier zaten ook verplichte weekenddiensten bij. Mocht je die weekendwachten draaien dan kreeg je daarvoor 2 extra vrije dagen. Tijdens zo'n dienst was je altijd één nacht vrij maar mocht je niet de kazerne af. Met een aantal gasten hadden we onze bedden opgevuld zodat het net leek alsof wij lagen te slapen. We slopen de kazerne af om met de trein naar Nijmegen te gaan omdat het daar veel gezelliger was dan het o zo dooie uitgaansleven in Ede. Helaas misten we de trein terug en moesten ruim 10 kilometer teruglopen naar onze kazerne in Ede. Het was alweer licht aan het worden en de vogeltjes floten ons gezellig toe. Bij terugkomst op onze kamer schrokken we ons de pleuris. De wachtmeester en onze luitenant stonden ons op te wachten. Deze luitenant kon zo hard bulderen dat als je je ogen dicht deed het leek alsof je midden in een bombardement terecht was gekomen. We kregen als straf dat we het aankomende weekend ook wacht moesten lopen. Ruim 2 weken van huis en stinkende kleding, die je normaal thuis altijd liet wassen, tot gevolg. Het rare van dit strafweekend was dat we ook voor dit weekend 2 extra vrije dagen kregen. Hierna gedroegen we ons voor de rest van onze diensttijd als brave militairen.

HET WACHTHOKJE BIJ DE POORT 

Ik wist dat ik, na mijn dienstplicht te hebben vervuld, ergens anders mijn geld moest gaan verdienen om met Oriana een toekomst op te bouwen. Al mijn hele leven had ik een droom om bij de douane te willen werken. Waarom is mij even ontschoten. Ik had zelfs mijn vakkenpakket op school erop aangepast. Nederlands, Engels en Duits waren verplichte vakken om bij de douane te mogen werken. Omdat ik zoveel tijd had in mijn militaire diensttijd nam ik een cursus Duits voor gevorderden bij het LOI. Schriftelijk dus. Ik dacht hiermee goede zaken te doen bij een eventuele sollicitatie bij de douane. Daar dacht mijn LOI leraar Duits na een volle maand anders over. Na 4 weken mijn huiswerk te hebben nagekeken was zijn advies om er direct mee te stoppen. Ik nam zijn advies over en zei mijn cursus per direct op en ging verder met de manschappenbar beheren, feesten en de vele onzinnige oefeningen. Mijn 18 maanden dienstplicht vlogen uiteindelijk snel voorbij en ergens in 1981 zwaaide ik af zoals ze dat noemen. Einde oefening en het begin van een ander leven.

Tina Turner 

a change is gonna come

Na uit dienst te zijn gekomen wilde ik zo snel als mogelijk een baan zien te krijgen. Ik las in de Haagsche Courant een advertentie dat er douaniers werden gezocht. Mijn droom kwam uit. Pen en papier gepakt en een mooie sollicitatiebrief geschreven en direct op de bus gedaan. Vrij snel daarna kreeg ik een uitnodiging om te komen solliciteren. Het was ergens in de Waldorpstraat. Deze stond in de avond/nacht bekend als tippelzone met verderop een afwerkplaats. Waarom ik dit vertel? ... geen idee. Maar goed. Bij het gebouw aangekomen waar ik moest solliciteren bleek ik niet de enige te zijn. Met een man of tachtig werden we in een ruimte gepropt, ieder aan zijn eigen tafeltje. Een man legde uit wat de bedoeling was. We kregen een soort psychologische test met een vragenlijst van hier tot Tokio. Nadat iedereen zijn test had ingeleverd kregen we een lunch wat niet heel veel voorstelde trouwens. Na de lunch moesten we terug naar ons tafeltje. Hier vertelde dezelfde man dat iedereen de test uitstekend had gemaakt maar er maar één werd uitgekozen om door te gaan naar de volgende sollicitatieronde. De rest mocht na een half jaar nog een keer solliciteren. Je raad het al ... ik was niet de beste en mijn droom viel in duigen. Zes jaar keihard gewerkt op de MAVO, vakkenpakket gekozen wat nodig was om douanier te worden en dan zo'n deceptie. Ik besloot dat de rest van mijn leven bestaat uit niet meer in dromen te geloven maar keihard te werken om iets te bereiken.

Peter Gabriel 

don't give up

Ik moest dus een ander baantje zien te vinden om toch geld te kunnen verdienen om onze droom ' huisje, boompje, beestje' te kunnen verwezenlijken. Ik stuurde heel veel sollicitatiebrieven de deur uit. Daarna begon het lange wachten op een reactie terug. Omdat in deze tijd alles nog per post ging duurde het vaak langer dan een week voordat je een antwoord kreeg. Toch had ik binnen een maand een baan zien te bemachtigen. Het werd Vroom & Dreesman afgekort V&D. Dit groot warenhuis had door het hele land vestigingen. Mijn standplaats werd in het centrum van Den Haag op het Spui. Ik werd, hoe toevallig, op de schoenen afdeling geplaatst. Had mijn *verwekker* die een schoenmakerij had hiermee te maken? 

V&D OP HET SPUI TE DEN HAAG

Ik kwam dus op de schoenenafdeling te werken die toendertijd op de 1ste etage lag. Mijn chef, dhr. van Leeuwen, heeft mij de kneepjes van het vak geleerd. Hij was ook, van nature, een charmeur. Hij kwam alleen achter zijn bureau vandaan wanneer er een mooie dame onze afdeling op liep. Op de één of andere manier moest hij dat ruiken daar er geen ramen in zijn kantoortje zaten. Hij kwam dan in zijn mooie driedelig pak de afdeling op om haar met alle egards te helpen. Uiteraard ging ze pas weg met in iedergeval één paar schoenen. Jullie lezen het goed. Alle mannen moesten een pak aan dus ook Hansje. Verder had ik als collega's alleen maar oudere vrouwen. Ik werd dan ook van alle kanten in de watten gelegd. En om heel eerlijk te zijn vond ik dat wel fijn. Ik kreeg meer liefde op mijn werk dan in mijn *ouderlijk* huis. 

Pearl Jam 

just breathe

Door mijn chef en de toenmalige inkoopster werd ik de chefsopleiding ingeduwd. Ik vond het wel een eer en ging er voor de volle 100% mee aan de slag. Onze schoenenafdeling werd mijn schoenenafdeling. We werden dan ook een hecht clubje de dames en ik. Omdat het mijn afdeling was en ik niet tegen onrecht kon verdedigde ik de gehele afdeling. Er werd in die tijd steeds meer gestolen en de klanten werden brutaler en agressiever. Ik kon daar niet goed mee omgaan en wist op een gegeven moment gewoon wie er iets kwam stelen. Toen er op een dag een greep in mijn kassa werd gedaan, waar de gehele omzet werd weggegrist, had ik zoiets van ... kan het nog erger. Al snel daarna ging ik meemaken dat het nog veel erger kon. Op een dag kwamen er twee goed uitziende mannen, die van wat later bleek Iraakse afkomst waren, mijn afdeling op. Ik had direct een naar gevoel en liep ze in elk pad achterna om ze in de gaten te houden. Ik liet mijn collega, één van de oudere dames de recherche bellen en de jongens van de veiligheidsdienst. De recherche liep in burger en de NVD in hun pak. De twee goeduitziende Iraakse heren werden aangehouden en naar het politiebureau afgevoerd. Eind goed al goed. Niet dus. De volgende dag, het was koopavond, zag ik vlak voor sluitingstijd één van de, nog steeds goeduitziende Irakezen, de afdeling opkomen. Mijn collega die het ook zag gebeuren en het niet vertrouwde belde direct de recherche op. Agressief stormde die Irakees op mij af waar hij, neus tegen neus, mij onverstaanbaar stond uit te foeteren en een handgebaar maakte van ik snij je nek eraf. Met gebalde vuisten op mijn rug, in mijn driedelig pak, stond ik klaar om hem eerder een klap te geven dan dat hij mij wat zou kunnen aandoen. Gelukkig zag ik een aantal rechercheurs aan komen sluipen die hem hardhandig overmeesterden en afvoerden naar het cellenblok in de kelder. Een half uur later werd ik gebeld of ik deze meneer even wilde komen identificeren. Toen de celdeur werd opengedaan stond ik oog in oog met een onherkenbare niet meer goeduitziende Irakees. Hij werd door de politie afgevoerd met een opgezwollen als een ballon uitziend hoofd met dichtgeslagen ogen. Ik voelde geen medelijden en vond het zijn verdiende loon. Ik had wel een deuk opgelopen door dit voorval en door mijn hoofd spookte het al om een ander baantje te zoeken. Toen ik, op een zaterdag voor een klant, een paar schoenen uit het magazijn moest halen stond de deur open. Vreemd maar er zal wel een collega voor mij naar binnen zijn gegaan. Toen ik naar achteren liep kwam er ineens een niet bekende vrouw met twee schoenen dozen in haar handen uit een stellingpad. Ik schrok mij de pleuris en het eerste wat ik deed was haar met veel godverdommes en nog meer scheldwoorden beetpakken en wachten tot er een collega zou komen. Op een zaterdag duurt dit gelukkig niet zolang. Deze collega heeft snel de recherche gebeld die die vieze stinkende junk meenam. Nu ik dit opschrijf ruik ik nog die vieze gore penetrante geur van dat wijf. Toen ik een paar dagen later op het politiebureau moest verschijnen bleek die stinkende kuthoer aangifte tegen mij gedaan te hebben van aanranding. Ik had het nu wel gehad met dit werk en besloot wat anders te gaan zoeken.

Joe Cocker

a whiter shade of pale