Laten we gewoon eens beginnen met de opstelling. Toen deze door Eelco op het World Wide Web werd geknald was er een totale stilte in onze app. Nog nooit vertoond en gehoord. Nou moet ik wel ff verraden dat onze oudste oerklager zich ergens probeert te verplaatsen op latten waar nog een beetje sneeuw ligt. Maar toch ... normaal zijn er altijd een aantal psychoten direct aan het klagen maar nu hoorde je helemaal niemand. Nou weet ik wel dat oude mensen saai en lusteloos door het leven schuifelen maar dat het binnen een week zo snel kan veranderen vind ik alarmerend. Ik heb dan ook alle instanties aan het werk gezet om even langs iedereen te gaan om te kijken of ze nog wel leven. Ik kan jullie vertellen dat alle opgestelde spelers van het Witte team lachend en 'We Are The Champions' fluitend de deur opendeden. Bij de Rode spelers duurde het een eeuwigheid voordat de deur openging. En toen deze eindelijk werd open gedaan stond daar een verwarde oude man die alleen maar brabbelde; hoe dan Eelco, waarom dan Eelco, wat doe je ons aan Eelco en neem me mee meneer de psycholoog en sluit me alstublieft op tot zondagochtend. De instanties hebben het gehele Rode team afgevoerd en opgesloten maar konden niet beloven hoe lang ze deze psychopaten konden vasthouden. Verder vertelde de geitenwollen sokken meneer dat mocht het Rode team toch verschijnen op veldje 4 ze getergd en agressief kunnen zijn en dat het verstandig was om wat ziekenauto's en een ME peleton op de parkeerplaats achter de hand te houden. Hieronder de opstelling en laten we bidden voor een leuke zaterdag.

Tis nu zondagmiddag 17:00 uur en ik kan eindelijk starten aan het verslag. Waarom zo laat hoor ik jullie denken. Normaal verontschuldig ik mij nooit maar omdat je alles één keer in je leven moet hebben gedaan wil ik deze ene keer nu doen. Het beste is dat ik het verslag van achteren naar voren schrijf. Misschien begrijpen jullie daarom waarom ik het verslag zo laat heb gepubliceerd.

Ik werd zondagochtend om 11 uur, nog in mijn kleding, wakker op de bank. De alcohol had mijn geheugen weer totaal gewist. Tot zover nog alles normaal. Toen ik mijn telefoon wilde pakken om foto's en filmpjes te kijken om mijn geheugen op te frissen was ik deze, net als mijn geheugen, ook kwijt. Nu brak er een lichte vorm van paniek uit. Waar zou die kunnen zijn. De vrienden, waar ik nog even na Semper mee ben gaan stappen, hadden mij op de hoek van de wijk 's nachts afgezet en mij nog een appje gestuurd met ... ben je goed thuisgekomen? Echt heel lief maar ik had hier niet op gereageerd omdat ik toen al mijn telefoon bleek kwijt te zijn. Hun maakte zich ernstig zorgen en besloten mij dan maar te bellen. Mijn telefoon werd opgenomen door de baas van Tons muziekcafe. Gevonden ... wat een mazzel. Nadat mijn schoondochter hem had opgehaald en bij mij had afgegeven kon ik door de foto's en filmpjes scrollen. Geen foto te vinden van de avond/nacht na Semper. Toen mijn stap vrienden uit hun kater waren ontwaakt kwamen de verhalen pas echt los. We waren begonnen op een party bij Vredenburch om daarna nog één afzakkertje te nemen bij Tons. De pijn in mijn linkerarm en de schram op mijn linkerwang bleken veroorzaakt te zijn doordat ik werd meegesleurd door een vallende Heijden. Daarna nog wat gegeten bij de Mac waar Heijden zijn bestelling in een andere samenstelling weer teruggaf aan de natuur. Gelukkig stond de autoraam van Devin, onze BOB, open. Dit was heel in het kort waarom ik mij voor deze ene keer wilde verontschuldigen.

Sorry gasten ... mijn oprechte excuses voor het te laat plaatsen van het verslag.

Dan nu het verslag. We mochten ons weer omkleden in kleedkamer 10. Na afwezigheid van één zaterdag had Ron M. de kleding weer netjes opgehangen.

In kleedkamer 10 heb je iets meer ruimte om te kunnen blijven ademen tijdens het omkleden. En deze kleedkamer ligt ook nog het dichtst bij veldje 4. Toen wij ons begaven richting veldje vier hoorde ik weer engeltjes zingen vanuit mijn linkerflank. Hansjeeeeeee Hansjeeeee werd er weer gegromt vanuit hun kooi. Onze Red Lions Leeuwinnen waren weer keihard aant trainen. Dit keer geen straf training maar alleen maar slaan met dat stokkie. En dat geluid als ze de bal raken met dat houtje klinkt heerlijk. Het zonnetje maakte deze middag af.

Na een korte warming up mocht Wit beginnen met balbezit. Al snel bleek dat Rood zich ging gedragen als bezeten psychopaten. Met rood doorlopen ogen liepen ze overal dwars doorheen. Het nog steeds fluitende 'We Are The Champions' Witte team werd door de Rooien bij de strot gegrepen. Zo strak zelfs dat we met een laatste piep het fluiten moesten staken. We konden geen lucht meer naar het kleine gaatje tussen onze lippen brengen. Vrij snel stond Wit, snakkend en happend  naar lucht, dan ook op grote achterstand. Zo werd Rod, spelbepaler van Wit, al heel vroeg afgejaagd zodat hij helemaal niks meer kon bepalen. Soms zo erg dat het afjagen afzagen werd. Het liefst deed Rood dit net boven zijn enkels. En die hebben al zoveel te lijden onder het gewicht van al die jaren broodjes bal eten. Gelukkig heeft onze Bert één van die vele smerige overtredingen vast kunnen leggen.

Dan maar Ron B. het spel laten bepalen. Hij heeft namelijk plus minus ongeveer dezelfde kwaliteiten als die van Rod en denkt ze zelfs nog steeds te hebben. Maar ook die werd keihard getorpedeerd door een bezeten Chrisje. Onder luid gejoel van alle andere Rode psychopaten jaagde Chrisje achter zijn prooi Ron aan. Deze werd met veel geweld naar het gras gewerkt. Op zijn knieën met beiden armen in de lucht vroeg hij om hulp. Het was een slechte imitatatie van Theo van Gogh. Waar ieder normaal denkend mens denkt aan een vrije trap dacht Rood daar anders over. In plaats daarvan ging een andere Rode speler er met de bal vandoor om schaamteloos de bal achter Bontje in het goal te schieten. Als een soort sekte vierde Rood dit doelpunt. Ook deze smerige overtreding staat gelukkig op beeld. Oordeeld u zelf.

De rust brak aan met een 5-3 voorsprong voor het Rode team. Dat Wit dit zo heeft kunnen beperken is al een overwinning op zich. En weer kwam Wit beter uit de rust dan die vuurspuwende Roden. Binnen twee aanvallen was de stand gelijk getrokken. Helaas kwam Rood weer op voorsprong door Bontje op zijn mindere kwaliteit, het keepen, te kloppen. De Roden vonden de korte hoek die Bontje nooit afdekt. Buiten zijn faalangst heeft hij denk ik ook een paalangst. En dat is voor een keeper dodelijk. Maar we moeten het hiermee doen. Als keepende belasting ambtenaar vliegen niet alleen de ballen om zijn oren maar in deze tijd ook de belastingaangiftes. Best druk voor een ambtenaartje poep. En dan is er één filmpje gemaakt waarin hij een ingekopte bal klemvast pakt. Iedereen zal na het kijken van het filmpje beoordelen dat Bontje echt wel kan keepen maar ik kan jullie vertellen dat het meer te maken had met Rood. Die kunnen gewoonweg niet koppen. Alleen Chrisje had het al 6 keer geprobeerd. Allemaal ruim over en naast. Eentje ging toevallig door de wind op de kruising.

Wit kwam nog één keer terug op gelijke hoogte en toevallig staat dit op beeld. Böb liep Rod eruit in een verre sprint maar had niet meer de kracht om de bal binnen te schieten. Bontje wist hem met zijn fabuleuze voetenwerk van het scoren af te houden. Ondanks zijn zwakke knie, opgelopen tijdens zijn huwelijksaanzoek, is zijn voetenwerk zijn meesterwerk. Raar want als voetballer heeft hij dit nooit gehad. Rod passte de afgeslagen bal naar Ron B. die hem in één keer door speelde op Patje. Deze moest eerst Cuup voorbij en schoot de bal in de verre hoek van Eelco. Op beeld ziet dit er zo uit.

Dit was dan ook het laatste hoogstandje van Wit. Het vele gebruik van verdovende medicijnen tijdens de opsluiting cq behandeling van Rood gaf de doorslag. Ze konden iets sneller rennen, iets meer uitdelen, iets meer incasseren en als laatste veel meer scoren. Wit was over de hele wedstrijd gewoon veel en veel beter maar vergat te scoren terwijl Rood geluk had dat Bontje keepte. En het is nou eenmaal een gegeven dat als je er meer scoort dan je tegenstander je wint. Dus Rood=Poot mocht op de foto.

Tijdens de belangrijkste helft van 7x7, de derde, zijn alle strijdbijlen weer begraven en is het altijd één groot feest in de kleedkamer. Al moest ik nog wel even een kletser incasseren op mijn billen. Deze keer werd de handtekening geplaatst door Freddie. Hij was zo facking hard dat zelfs al zijn  vingerbotjes te zien waren op de afdruk. Tis nu maandagochtend en hij zit er nog steeds en ik denk dat ie nooit meer weggaat ook. Een soort derdegraads verbranding zeg maar.

Rood had gewonnen maar Wit was heer en meester van de derde helft. Rood zat moegestreden en duf van de medicijnen op de banken toe te kijken hoe Wit de kleedkamer annexeerde. Als jonge wilde honden sprongen ze zwaaiend, met hun uitgetrokken shirt, in het rond. Het feest was begonnen.  

Per kon ternauwernood nog op de foto met de schaal. Suf viel hij daarna in slaap. Pffttt ... wat medicijnen al niet kunnen aanrichten. 

Tis nu 03:30 uur op maandagochtend. Het verslag is af en ik ga hem nu plaatsen. Na een oorverdovende stilte, op de hele zondag, heb ik gehoord dat ik moet kappen met de 4de helft te willen winnen van 30 jaar jongere gasten. Dus bij deze wil ik aan iedereen vragen mij nooit meer mee te vragen om ergens een vierde helft mee te gaan vieren. Ik heb er namelijk genoeg aan drie.  

Gasten ... bedankt voor het lachen, gieren en brullen.