Net geland na een welverdiende vakantie kreeg ik de verslaglegging van deze zaterdag, normaal gesproken het “pakkie an” van Hansie, in de Kaisertjes geschoven.
Niemand wist waar Hans nu eigenlijk was maar dat hij een goede reden had voor zijn afwezigheid bleek wel uit het feit dat hij de wedstrijd van het jaar miste van de, tot aan het genante door Hans geadoreerde, softbalmeidenteam van Red Lions. Ik heb begrepen dat deze wedstrijd uiteindelijk is gestaakt vanwege een sappig regenbuitje dus Hans krijgt zijn herkansing.
Het was verder een zaterdag die gekenmerkt werd door een vrije interpretatie van Haute Couture.
Het begon op vrijdagmiddag (ik denk na zijn vrijmibo) dat Fred zomaar uit het niets een gewaagde mirrorselfie in onze groepsapp plaatste waarop hij trots maar verder naakt poseerde in slechts een strakzittend groen/wit Media Markt shirt (met vlek op de borst).
Hij ging er, zo maakte hij duidelijk, vervroegd carnaval mee vieren in Sittard dit weekend. Het gerucht gaat dat deze foto ondertussen gretig wordt doorgestuurd onder de leden van de Roze Kameraadjes.
Voor de volgende mode flater moeten we naar de kleedkamer tijdens het omkleden.
Onze voorzitter, voorheen de gele kanarie, de Mao Zedong van onze club, beheerder van de Commodor, tevens vaste keeper van rood, waar vaak met lof over wordt gesproken, kon zijn favoriete keeperstenue niet vinden tussen de schoon gewaste outfits. Grote zorgen, ik mag wel zeggen heule(!) grote zorgen bij Eelco die vloekend en tierend door de kleedkamer banjerde.
Hij moest uiteindelijk één van zijn vele contacten binnen de club aanwenden om aan een keeperstenue te komen die voldeed aan zijn verwachtingen.
Ik schrijf met nadruk ; ZIJN verwachtingen!
Want wat er trots uit de kleedkamer het veld op kwam lopen compleet gehuld in het lichtblauw was een XXL Pino die, zo leek het, Tommie en Ieniemienie had opgegeten. Eelco had de lachers op zijn hand maar zijn rode ploeggenoten begonnen zich al zorgen te maken. Meneer Aart was ook zoekende.
De tijd was aangebroken voor het uurtje pielen.
De eerder genoemde Commodore spuugde de volgende opstelling uit:
De partij verliep gelijk opgaand, kansen over en weer. Wit had het voordeel van een wisselspeler. Bob had een fijn plekje op het veldje uitgezocht en de handrem aangetrokken, druk wijzend naar ploeggenoten die niet genoeg bewogen. Zelf wilde hij uitsluitend bewegen als hij de bal in zijn voeten kreeg en ergens zijn kont kon indraaien. Kansen werden verprutst, onmogelijke ballen vlogen in het doel. In de rust alles koek en ei; 4 tegen 4.
In de tweede helft veel van hetzelfde maar rood kreeg de overhand op het scorebord. Waar de witte ploeg de bal het liefst in het doel combineerde in plaats van de trekker over te halen, was het rood dat bij ieder gaatje op een meter of zes de bal op (of heel ver over) het doel van de alert keepende MB schoot.
Met nog 10 minuten op de klok stond rood met 3 doelpunten voor en maakten zij de fout toestemming te verlenen voor het meespelen van de wissel van wit. Rood werd vervolgens van het kastje naar de muur getikt en binnen no-time stond het weer gelijk. De witte wissel ging weer naar de kant maar bij rood was men het totaal kwijt. Wit trok de partij definitief naar zich toe.
Het slotakkoord was voor Ron B. Hij wist een afgemeten voorzet richting de tweede paal op waarde te schatten en, met een “air-time” waar ene Michael Jordan jaloers op zou zijn, vallend en slaand met het hoofd tegen de touwen te werken.
Ron moest hierna uitgegraven worden dus het klokkie van Perry gaf aan dat er verder geen tijd was voor een rood slotoffensief: Wit was de winnaar!
Na het fotomomentje van dit feit was het tijd voor de derde helft. De schaal van JW werd binnengezongen, op meerder verjaardagen geproost, sterke verhalen verteld, zin en onzin verkondigd en veel gelachen. Kleedkamergast Iwan S. beloofde te zorgen voor een Surinaams buffetje voor de derde helft van 12 oktober. Ik verwacht niets dan groene vinkjes voor deze datum! Bedankt voor deze middag vrindjes!
