Om de traditie hoog te houden bij deze een zeer verlaat verslag van de zondagavond wedstrijd van zaterdag 04 mei. Mede doordat de meesterverteller om onbegrijpelijke redenen afwezig was. Het had iets te maken met verduurzamen, ramen en geld.

Toen de gasten van JO19 in hun kampioenswedstrijd met 2-1 voor stonden tijdens de rust was het voor ons de tijd om om te gaan kleden in kleedkamer 10. Je voelde al tijdens het omkleden dat er weinig energie in deze groep zat die overigens in de derde helft weer volledig terug was. We starten dit keer weer met een opstelling die op vrijdag uit de Commedore 64 van Eelco was komen rollen. De opstelling der teams zag er zo uit.

De telefoon van Knip stond weer roodgloeiend maar dat mocht niet baten. Er werd niet meer gesleuteld aan de opstelling van onze Eelco. Toen wij ons begaven naar veldje 4 werden we eindelijk weer een keer onder luid gejuich van onze rooie leeuwinnen begeleidt. Het luide verstomde snel toen ze roken dat Leeuw Hans er niet bij was.

De Commodore 64 had zijn werk goed gedaan want het bleef lang 0-0. Tegen de spelverhouding in scoorde wit de 1-0. De wedstrijd was ondanks het met grote getale toegestroomde publiek, lees geblesseerde spelers en buurman, een gezapig potje. Velen stonden meer met hun handen op de knieën dan dat ze een ingehouden sprintje trokken. Het leek wel of de zuurstof uit de lucht was gehaald. Na een wat afwachtende opening vielen toch de goals in de eerste helft als warme broodjes waardoor we met een ruststand van 5-5 van het water gingen genieten. Na de rust was het qua gezapigheid niet veel anders. Het leek wel of alle energie uit een ieder was getrokken. Uiteindelijk scoorde rood nog 3 keer en wit 1 keer zodat rood als winnaar met 8-6 de derde helft in ging.

In de kleedkamer was wonderbaarlijk de energie helemaal terug bij iedereen. Zo scherp als een mes en natuurlijk met de bekende schaal van Per.

Overigens kwam de aap nu ook uit de mouw waarom Per zo slecht speelde. Hij had namelijk de sok met L aan zijn rechtervoet en die met R aan zijn linkervoet.

Gelukkig was Bert ook weer van de partij die vertelde dat hij zijn duizeligheid weer volledig kwijt was. Bij een paar oud Rijswijkers ging er een lampje branden. “Dat was het dus al die tijd geweest Bert”. Had je niet eerder naar de dokter kunnen gaan? Gelukkig heeft het dit keer gewerkt alleen was er wel een bijwerking. Een spraakgebrek komt niet vaak voor maar had wel onze Bert getroffen. Toen hij begon aan de zin “De de de de “ was het volgende filmpje geboren. Je moest erbij zijn geweest maar dan nog begreep je het soms niet. Zo ook Freddie.

Om het toch maar een beetje beter uit te leggen heb ik wat doorgestuurde filmpjes achter elkaar geplakt. Het begon dus met het stotteren van onze Bertus. Hierna deden zijn zogenaamde vrienden hem na wat doorging tot in de kantine. Het gestotter van Bert werd met een lied geassocieerd met de titel TaTaTa. Kijk het filmpje en het kan u helpen het misschien te begrijpen.

Door het hoge energie level was iedereen op zijn qui-vive en werd alles waargenomen. Zo klonk er ineens een piep die alleen honden en mannen onder de 58 konden horen. Knip had dus nergens last van maar Rod liep zelfs de kleedkamer uit. Deze mysterieuze piep bleef maar hangen terwijl een gedeelte deze wel hoorde en de oudere niet. Zo ook Freddie.

Zij dachten dat ze in de maling werden genomen door de jonkies maar de piep bleef aanhouden. Uiteindelijk kwam de oplossing van Cuup. De piep was echt en kwam van zijn horloge waarvan de batterij leeg was.

Volgende week weer minimaal 12 man en ik kijk al uit naar de 25ste op de ooievaart met deze geweldige groep.

Gasten ... bedankt voor het lachen, gieren en brullen.