Het zou het weekend worden van de blessures. Onze Gro gaf de aftrap door, na een bioscoop bezoek, met zijn fiets de tramrails in te rijden. Ik zou dan zeggen; als je dan toch de tramrails volgt ga dan met de tram. Gro dacht er anders over. Bij de eerste bocht ging het al fout. Waar Gro linksaf stuurde ging de rails rechtdoor. Een vreselijke klap als gevolg. Zelfs de schaal van Richter sloeg door. Uitslag ... 4-0 voor de gekneusde ribben. Sterkte Gro. De rest van de blessures volgt in het verhaal.

Zoals altijd spoog de geupdate Commodore 64 onze opstelling er op donderdag uit. Omdat het deze donderdag Hemelvaart was, dus iedereen vrij, dacht Hansje vast een begin te maken met zijn verslag. Op vrijdagmiddag gooide een volgende blessure mijn beginnende verslag de prullenbak in. Edje stuurde namelijk een appje dat zijn knie nog niet mee wilde werken. Dag Edje ... Dag verslag. Gelukkig was Pat bereidt om Edje te vervangen. Zo konden we toch nog met 6x6 starten. 

Uiteraard werd er weer genoeg geklaagd over het veels te sterk ingedeelde Rode team. De klagers die de Kniplijn belde kwamen van een warme kermis terug. Waar ze verwachten Knip aan de lijn te krijgen, kregen ze een zwoel op zijn Frans door Maris ingesproken voicemail te horen.

Knip est en vacances et il fait ça à la française, alors ne nous dérangez pas et arrêtez de vous plaindre, de faire des conneries, et allez jouer au foot.

Vrij vertaald betekend dit ongeveer ...

Knip is op vakantie en doet het op zijn Frans dus stoor ons niet en kap nou eens met klagen paardelul maar ga gewoon eens voetballen.

Zo kregen Knip & Knap het toch weer voor elkaar om in het verslag te komen. Zelfs als ze in Parijs zijn.

We mochten dit keer omkleden in kleedkamer 10. Toen ik binnenkwam was Cuup al bezig met omkleden. Ik wist dat Cuup op zijn vrije vrijdag met Mies was gaan pinten in Hoek van Holland. Toen hij tot op zijn onderbroek was uitgekleed zag ik wat zon en bier drinken met je kan doen. Derde graads was hij verbrand. En omdat hij bij Wit was ingedeeld kwamen de verbrande lichaamsdelen nog beter naar voren. Als je naar hem keek voelde je het gewoon. Maar goed ... Cuup haakte niet af.

Met zijn twaalven taaiden we af naar veldje 4. Geen Rode Leeuwinnen want die waren in Bussum aan het slaan. Wederom gewonnen heb ik vernomen.

Tijdens de warming up meldde zich opnieuw een blessure aan. Freddie zijn kuit liet hem opnieuw in de steek. Hij nam plaats tussen de vele geblesseerde supporters en Vuur & Buurman.

Wit besloot om met een wissel te gaan spelen zodat Rood nog enig kans had op een overwinning. Maar al vrij snel, ik denk 2 minuten, stond Wit met 4-0 voor. We werden wel geholpen door een Rode Wimpie die Wit meehielp met scoren. Ook Eelco hielp mee door een van de achterlijn geschoten bal in zijn eigen doel te slaan. En toch kwam Rood, onder leiding van de altijd fanatieke oud trainer Bentvelzen, weer in de wedstrijd. Waar er geen beeld is van de negen gescoorde doelpunten van Pat was die ene van Bentvelzen wel gefilmd. Het leek op een ouderwets puntertje. Oordeeld u zelf.

Na dit doelpunt werd het toch een strijd op leven en niet laten leven. Eelco had na alle doorgelaten doelpunten van Wit besloten om naar alles te slaan wat er maar in zijn buurt kwam. Hij sloeg ballen uit zijn doel die, wanneer hij in zijn gewone doen is, 100% doelpunten zijn. Maar hier bleef het niet bij. Naar alles slaan wat in zijn buurt kwam veranderde hij naar ook schoppen wat in zijn buurt kwam. Ook ik werd slachtoffer van zijn razernij. Na een schitterende voorzet van rechts stond ik ineens oog in oog met Eelco. Terwijl ik alleen oog had voor de bal sloeg en schopte hij naar alles wat er aan mijn lichaam zit. Na twee keer een inzet van mij gekeerd te hebben was het na drie maal is scheepsrecht raak. Toen de bal voor de tweede keer van zijn lichaam terugkwam wilden we allebei de bal schoppen. Hij zo ver mogelijk weg en ik in het goal. Uiteraard was ik veel sneller. Ik scoorde en hij schoot mijn voet weg. In mijn euforie voelde ik niet de vreselijke pijn aan mijn voet. Terwijl ik juichend wegstrompelde zag ik Eelco naar de grond gaan om een blessure te faken. Het doelpunt bleef staan maar de toon was gezet. 

En de strijd ging door. Rood bleef druk zetten op Wit. Ook Bontje had schitterende reddingen maar deed af en toe ook een Eelcootje. Hij sloeg ook ballen in zijn eigen doel. En gelukkig voor Wit had Rode Wimpie ook niet zijn zaterdag. Waar hij normaal altijd scoort was het deze zaterdag normaal om niet te scoren. Één van zijn vele gemiste kansen staat toevallig op film.

Wit kroop langzaam onder de druk van Rood uit. Mede doordat ze het zelf niet meer konden opbrengen maar ook door stevig ingrijpen op de bepalende speler van Rood. Remco begreep dat hij die moest uitschakelen. Onder het toeziend oog van zijn ouders maakte hij een sliding op de bal die aan de voet van Bentvelzen zat. Krijsend ging hij naar de grond. Er bleek iets meer geraakt te zijn door Remco. Wit dacht weer dat het gefaked was maar toen Bentvelzen zijn sokken uitdeed in de kleedkamer bleek er toch een open beenbreuk te zitten. Oordeeld u zelf.

En toen kondigde zich de derde blessure aan. Lam kon niet meer verder en Witte Hans moest zijn Rode shirt aan. Lekker zeg. Zit je in het winnende team en dan moet je bij het Rode team acteren. En nog erger ik kreeg niet eens de bal van de overgebleven Rode spelers. Ik besloot dan ook na een mooie loopactie en het steekballetje van Pat de bal niet te scoren. Eigen schuld dikke bult Rood.

De wedstrijd bloedde hierna dood net als alle spelers. Iedereen was dan ook blij toen Per zei dat het tijd was. Hansje trok snel dat Rode shirt uit om met Wit op de foto te gaan. Wit was de verdiende winnaar van deze zaterdag. 

De schaal van Per zag er weer fantastisch uit en smaakte overheerlijk. Wim bedankt.

Gasten ... bedankt voor het lachen, gieren en brullen.