Ik begon mijn middelbare school tijd op de Hugo de Groot school. Op de eerste schooldag ontmoette ik al veel toekomstige vrienden waaronder Marcel Meuldijk, Wim van Leeuwen, Ton Nuijen en Frank van Steenis. Ongetwijfeld vergeet ik er een hoop. Vanaf dag één maakten wij er een feest van en stond leren op het tweede plan. Dit brugjaar was eigenlijk al gedoemd te mislukken en later bleek dat ook zo te zijn.

HUGO DE GROOT SCHOOL

Door onze vrienden zagen wij dat er ook een leven was met normale ouders. Er waren geen ruzies in hun huizen met dronken ouders. Wij bleven dan ook steeds langer weg van huis en kwamen dan ook zo laat als mogelijk thuis. Zo kwamen wij een keer thuis van een avondje bioscoop en we hadden allebei geen huissleutel bij ons. We moesten dus aanbellen. De tussendeur ging open en onze *moeder* kwam strontlazerus, in haar nachtjapon, de winkel in gewaggeld. Het zag er vreselijk uit. Toen zij de winkeldeur opendeed zei ze met een driedubbele tong dat ze ging scheiden van onze *vader*. We kregen de vraag bij wie wij wilden wonen. Ik liep haar voorbij en zei; bij geen van jullie beiden. Toen ik de gang inliep keek ik links de woonkamer in en zag mijn *vader* nog dronkener dan mijn *moeder* liggen in hun bed. Toen ik later, het was intussen al nacht, naar de wc moest waren ze nog steeds aan het ruziën. Mijn *moeder* zat stomdronken op mijn dronken lallende *vader*. Ze sloeg hem met zo'n vreselijke krijsende heksenstem constant op zijn bek. Hij heeft daar niks van gemerkt omdat hij zo ladderzat was. De volgende ochtend kregen wij, zoals altijd, een sorry van mijn *vader*. Het woordje sorry had voor de rest van mijn leven geen betekenis meer.

Intussen ging het op school niet goed. Ik maakte met mijn vrienden teveel plezier. Door alle ellende thuis kon ik mij niet concentreren op het huiswerk of in de klas. En in deze zware tijd met zulke *ouders* had ik dat plezier maken heel erg nodig. Een maand voordat we op zomervakantie gingen moesten we met een man of tien bij conrector Knoppert komen. Één voor één werden we bij hem binnen geroepen. Daar werden je eindcijfers op een niet mis te verstane manier naar je toe gebulderd. Daarna kregen we te horen dat we een andere school moesten zoeken. Dit werd in mijn geval de Geurt Volkerschool. Hier hadden mijn zussen ook op gezeten en de directeur, dhr. Ido Roeleven, was een vaste klant in de schoenmakerij van mijn *vader*.

R.E.M.

everybody hurts

De Geurt bleek een fantastische school te zijn met geweldige leraren en leraressen. Het was één van de eerste vrije scholen in Nederland. We mochten iedereen met je aanspreken en sommige leraren en leraressen bij hun voornaam. Mijn schooltijd zou een geweldige tijd worden met veel vrienden en vriendinnen maar bovenal rust en gezelligheid. Helaas moest er ook nog wat geleerd worden. Veel van mijn vrienden van de vorige school waren ook naar de Geurt gekomen. We stroomden dan ook heel makkelijk in. Uiteraard maakten we nog veel meer vrienden en vriendinnen. Ondanks alle spanningen die er thuis waren had ik eindelijk the time of my life zeg maar. 

Door alle ellende die ik tot nu toe had meegemaakt heb ik toch wel één positief ding overgehouden. Mijn liefde voor muziek. Van mijn verjaardagscenten kocht ik een koptelefoon die ik kon aansluiten op mijn muziekinstallatie. Tijdens alle vreselijke ruzies tussen mijn *ouders* zette ik mijn koptelefoon op en luisterde ik naar muziek zodat ik het geschreeuw en de klappen niet hoorde. Het enige wat ik nog meekreeg van die ruzies was als mijn broertje ons kamertje uitstoof om tussen die twee ruziënde *ouders* te springen. Ik heb vaak tegen hem gezegd dat ie dat niet meer moest doen maar hij kon er niet tegen en wilde het altijd proberen te stoppen. Het kwam hem ook wel eens duur te staan. Hij ving dan de klappen en schoppen op die mijn *vader* uitdeelde. Met soms een ziekenhuisbezoek tot gevolg.

Zoals ik al zei was de liefde voor muziek geboren en gaf mij heel veel steun. En zoals later bleek ook de rest van mijn leven. Op mijn 12de bezocht ik het eerste concert in mijn tot nu toe ellendige leven. Queen was de band en het concert gaven ze in de Ahoy. Ik vond het geweldig. Wat kon je in anderhalf uur live muziek ff alle ellende vergeten. Het allerbeste nummer van Queen vond ik in die tijd, hoe kan het ook anders, Tie Your Mother Down. 

Queen 

tie your mother down 

Na dit fantastische concert volgden er nog velen en tot op de dag van vandaag bezoek ik nog steeds concerten en muziek festivals. Muziek brengt rust en vreugde en lost alle ellende wat je meemaakt voor even op. De rest zal je toch zelf moeten doen.

Ik vertelde jullie eerder in mijn verhaal over de *Opa*, die een vreselijke kankerdood stierf, waar ik nog op zou terugkomen. Als onze Oma Mientje, zijn vrouw, in ons huishouden hielp moesten mijn tienerzussen van onze *moeder* eten brengen naar zijn huis. Na zijn kankerdood kwam uit dat die gore viezerik niet zijn handen thuis kon houden. Hoe erg het misbruik is geweest hebben mijn zussen nooit verteld. Toen dit uitkwam heb ik voor het eerst iets van medelijden met mijn *vader* gehad. Hij had, als die gore vieze *Opa* nog geleefd had, hem vermoord riep hij. Toen ik later zelf kinderen kreeg begreep ik heel goed zijn reactie. Zijn relatie met mijn *moeder* liep nog meer schade op omdat het haar *vader* was die aan zijn dochters had gezeten. Verder hebben we de rest van ons leven altijd getwijfeld of die smeerpijp ook aan zijn dochter, onze *moeder*, heeft gezeten. Zelf ontkende ze het altijd als wij er naar vroegen. Maar ja, hij kreeg gelukkig zijn verdiende loon door een vreselijke pijnlijke kankerdood te sterven al had mijn *vader* het liever zelf gedaan.

Gelukkig was de vader van mijn *vader*, zover ik weet, wel een fantastische Opa. Deze Opa werkte altijd keihard. Met een handkar bracht hij olie naar de mensen. Hij had altijd voor iedereen een luisterend oor en voor de kinderen kleurplaten, kauwgompjes of stikkers bij zich van de oliemaatschappij. Ook was hij een fervent supporter van ADO. In het oude stadion in het Zuiderpark had hij een vaste plaats op de zittribune boven Midden-Noord. Iedereen kon hem en hij kon iedereen. Toen wij als tieners op Midden-Noord mochten staan van onze *vader* en er braken rellen uit dan regelde deze Opa met de suppoost dat zijn tweeling naar boven mocht komen. Op onderstaande foto kregen wij van deze Opa alletwee een nieuwe fiets voor onze, ik denk, 5de verjaardag. Die man kon niet meer stuk. Helaas had ook deze man een houdbaarheidsdatum en zoals het bij ons in de *familie* gaat, niet op een normale manier aan zijn einde is gekomen. Op een avond ging de telefoon, eentje nog met snoer en draaischijf, die mijn *vader* opnam. Na een ijzige, NEEEEEE, barste hij in huilen uit. Hij kreeg te horen dat zijn vader, onze goede Opa, was overleden. Toen hij thuiskwam bleek zijn tweede vrouw dood in bed te liggen, mijn echte Oma was gestorven vlak voordat wij geboren werden. Hierop kreeg hij een hartaanval en viel neer met zijn hoofd op het nachtkastje. Of het nachtkastje of zijn hartaanval de doodsoorzaak was zouden we nooit te weten komen. Er was een mooie man heengegaan.

ONZE 5de VERJAARDAG

Stanend links de goede Opa waar we fietsen van kregen voor onze verjaardag en rechts zittend de foute *Opa* waar ik al genoeg over heb verteld.

U2

walk on

Terug naar mijn schooltijd. Ik ging dus de brugklas over doen op mijn nieuwe school de Geurt Volkers op de Mient te Den Haag. Ik vertelde al dat er een aantal vriendjes mee verhuisden van onze oude school, waar we waren weggestuurd, naar onze nieuwe school de Geurt. We voelden ons dus direct op ons gemak en we maakten snel meer vrienden en vriendinnen. Op deze school kreeg ik ook voor het eerst verkering. Het meisje heette Astrid Dusink en onze verkering hield een maand lang stand. Één anekdote kan ik mij nog herinneren. Ik kwam bij haar thuis op een verjaardag en bleu schoof ik aan de eettafel. De hond die ze hadden rook waarschijnlijk mijn hond en was niet meer bij mij weg te slaan. Tot zover alles goed. Totdat dit beest onder de tafel mijn been in de houdgreep nam. Zonder wat te durven zeggen begon dat beest tegen mijn been op te rijden als een konijn die het al jaren niet meer had gedaan. Toen eindelijk iemand het zag en mij bevrijdde van dat geile beest ben ik zo snel als ik kon weggegaan. Dit voorval heeft niet geleid tot het beëindigen van de verkering. Wat de reden wel was weet ik niet meer. Het leuke is dat ik Astrid nog steeds zie. Hier kom ik later in mijn verhaal nog op terug.

ASTRID DUSINK

Niet lang erna kreeg ik met een ander meisje verkering. Zij was 2 koppen groter dan ik en heette Yvonne de Koning. We hadden altijd bekijks door het lengteverschil. Als wij in de pauze een patatje gingen halen in de Vlierboomstraat keek iedereen ons na als we daar hand in hand naartoe liepen. En als we dan terugkwamen op school tilde zij mij op het muurtje bij de hoofdingang zodat wij op dezelfde ooghoogte waren. Dit was ook handig om makkelijker te kunnen zoenen. Hier weet ik nog wel waarom ik het heb uitgemaakt met haar. Ik mocht na een tijdje bij haar thuis komen. Toen ik binnen kwam stelde zij mij voor aan haar ouders. Dit ging zo ... Pap, Mam ... dit is nou Hannibal. Ik dacht what the fuck zegt zij nou? Of dit een gegronde reden was om de verkering uit te maken? ... ik vond van wel. Helaas heb ik geen foto meer van Yvonne de Koning.

Ik had het ff gehad met heel dat verkering gedoe en ging mij concentreren op mijn schoolprestaties. Dat concentreren bleef, met de situatie thuis, nog steeds moeilijk. Om de thuissituatie te vermijden was ik heel veel bij anderen thuis. Van mijn huiswerk kwam dan ook niet veel terecht. Ik weet nog dat ik huiswerk overschreef van klasgenootjes wanneer we 's ochtends op school aankwamen. Al die klasgenootjes ben ik nog steeds dankbaar.

Eurythmics 

miracle of love

Toch duurde het niet lang voordat ik een ander meisje heel erg leuk vond. Helaas had ze al verkering met een andere jongen. Maar ik bleef haar leuk vinden, vooral om haar mooie haar en lach, en toen het uitging met die andere jongen greep ik mijn kans. Op een Grease party in de kantine op school, raapte ik al mijn moed bijelkaar en vroeg ik verkering aan haar. Ze zei ja.

GREASE PARTY

Later bleek dat zij ook al een tijdje een oogje op mij had. Ik kan jullie alvast verklappen dat we nog steeds bij elkaar zijn. De rest van mijn verhaal zal ze er altijd bij zijn. Mag ik jullie voorstellen aan toen Oriana van Leijden en op het moment dat ik dit schrijf al 35 jaar lang Oriana van den Berg heet.

ORIANA VAN DEN BERG - VAN LEIJDEN

Oriana was net 15 en ik net 16 jaar. We brachten heel veel tijd met elkaar door. Zo erg zelfs dat mijn lerares Duits, mevrouw van Inge, tegen mijn *ouders* zei op een ouderavond dat het beter was dat ik de tijd dat ik met Oriana in de fietsenstalling doorbracht, op het schoolplein, aan huiswerk kon besteden. Het leren ging nog steeds niet hoe het zou moeten zijn. De slechte thuissituatie was niet meer alleen het probleem. Vrij snel kwam ik tot de conclusie dat als ik wat met mijn leven wilde bereiken ik de knop moest omdraaien. Ik ging voor het eerst knokken voor mijn cijfers. De 3de klas moest ik nog een keer overdoen maar vanaf toen ging alles iets beter. In de 4de, het examenjaar, nam ik zelfs extra bijlessen om het examen goed af te ronden en te slagen voor mijn MAVO-4 opleiding. Het werden er geen 4 maar uiteindelijk 6 jaar. Het moment dat mijn *moeder* belde op mijn vakantiewerk staat gegrift in mijn geheugen. Toen ze vertelde dat de school had gebeld dat ik geslaagd was gilde ik het uit van geluk. Hoofdstuk school was voor mij nu definitief afgesloten. Het werd tijd voor een nieuw hoofdstuk in mijn leven.

Coldplay 

clocks

De verkering met Oriana betekende ook dat zij met mijn *ouders* te maken ging krijgen. En ze had het al zo moeilijk met mij, daar ik in de afgelopen jaren een behoorlijk dikke muur om mij heen had gebouwd. Hier liet ik het liefst niemand doorheen daar liefde toch iets vreemds was voor mij. Mijn dronken ruziënde en vechtende *ouders* hadden dit veroorzaakt. Ik had mezelf dan ook beloofd dat als mijn *ouders* ruzie zouden maken in het bijzijn van onze verkeringen, ik afscheid zou nemen van hun als *ouders*. We hoefden er niet lang op te wachten. Tijdens een etentje bij ons thuis, waar Oriana en het toenmalige meisje van mijn broertje bij waren, ging het plotseling los tussen mijn *ouders*. Scheldend en tierend werd het toetje,in de vorm van vla, in elkaars gezicht gegooid. Wij schaamden ons kapot. Dit was voor mij de druppel en ik besloot, op dat moment, dat ik mijn *ouders* alleen nog maar zou zien als mijn *verwekkers*. De rest van hun leven had ik totaal geen gevoelens meer voor mijn *ouders*.

I choose to make the rest of my life the best of my life